De les van het vliegtuig
Afgelopen september mocht ik naar Italië vliegen voor een prachtige reis samen met elf andere vrouwen. Van tevoren had ik alles goed uitgedacht, maar goed... je weet hoe dat gaat… Last minute kledingkeuzestress (er mocht maar 10kg mee!); incheckstress: o nee, heb ik m'n oplader wel of niet meegenomen? Pjoew, check. Dan nog de douane doorkomen (Waar is nu m'n paspoort?) en opstijgen. Maar de grootste hobbel van alles was voor mij: thuis achterlaten. M'n gezin overgeven en vertrouwen hebben (en… eerlijk is eerlijk: accepteren dat het leven voor hen ook wel draait als ik er even een paar dagen niet ben). Dus, manlief met de kids ook hun gang laten gaan en vertrouwen dat ik deze reis uit de hand van mijn Vader mag ontvangen. Dat alles goed komt.
En dat kwam het.
Al in het vliegtuig werd ik zó bemoedigd door mijn lieve Vader. De les die ik daar voor mijn ogen uitgeschilderd kreeg, deel ik graag met je!
Perspectief
Wachten op een vliegveld duurt altijd lang, we hadden ook nog wat vertraging, maar dat gaf niet. Want, toen ik eenmaal zat, ervaarde ik zo'n liefdevolle genadestroom in m'n binnenste. Het vloog ;) me aan tijdens het opstijgen van het vliegtuig. De nietigheid, kleinheid van een mens. Ik keek naar de mensjes daar beneden, die langzaam veranderden in een stipje. Serieus, wat is dit een les!
Als ik Uw hemel zie, het werk van Uw vingers, de maan en de sterren, die U hun plaats gegeven hebt, wat is dan de sterveling, dat U aan hem denkt, en de mensenzoon, dat U naar hem omziet? Psalm 8:4-5
En al ín het vliegtuig pakte ik m'n pen en papier en kwam de woordenstroom. Dit wil ik delen, dit kan zo bemoedigend zijn!
Onze thuissituatie was de afgelopen tijd behoorlijk turbulent en erg stressvol. We kampten maandenlang met grote onzekerheid door keuzes vanuit ons hart te hebben gemaakt. Dat ging niet van een leien dakje. Wat kun je soms zo ineens in een situatie zitten waarin je maar aan weinig andere dingen kunt denken dan de situatie zelf. Het pakt je, het houdt je bezig, je struggelt ermee, je twijfelt, spreekt jezelf moed in, maar oef… wat kan het taai zijn voor je gevoel.
Is dat dan verkeerd?
Nee hoor, op zich niet. Het is meer logisch. Als je maar het juiste perspectief houdt.
Daarom was ik blij dat ik op dát moment in dat vliegtuig zat.
De les die ik voor mijn ogen uitgeschilderd kreeg, was zo'n cadeau voor mij. Het was alsof God zei: Kijk eens mijn geliefde dochter. De dingen worden anders als je ze vanuit Mijn perspectief mag zien. Zie je dat kleine stukje nog waar jij je eerst bevond? Kijk eens hoe mooi het in het landschap past! Het is onderdeel van het landschap. Dat stukje waar jij net was, zit daar precies op de goede plek. Zie je dat?
Het ontroerde mijn hart… Ineens was de situatie niet meer zo groots. Ineens daalde er diepe vrede in mijn hart. Het komt goed. Het komt écht goed. Mijn Vader heeft alles in Zijn handen. Ik ben onderdeel van Zijn verhaal. Sterker nog… onze situatie, ons gezin, ons hele 'zijn', we zitten daar precies op de goede plek. We zijn onderdeel van het prachtige landschap wat Hij schildert.
En nee, als je zo mag kijken, tellen die 'kleine vervelende dingen' ineens niet meer mee. Je ziet ze niet meer. De wolkenlaag kan je zicht nog wat vertroebelen, maar als je helder zicht hebt, is het plaatje van bovenaf zó mooi.
Bijzonder wat een perspectief kan doen.
Daar kwam nog eens bij dat ik me realiseerde dat God, Die het volledige, prachtige plaatje als uitzicht heeft, wil afdalen naar jou en mij. Dat is toch niet te bevatten? Ben ik je net aan het meenemen in de les van het vliegtuigperspectief, gaan we nu juist terug naar het hart van jou en mij. Op jouw eigen plekje, in jouw huis, in jouw gezin. Weet je hoever je dan weer moet afdalen vanuit het grote perspectief? Weet je hoe diep God dan afdaalt om aanwezig te zijn in ons leven? Ieder persoonlijk?
Dát is nou typisch God. In Zijn grootsheid, zó dichtbij.
Laat het je bemoedigingen lieve vriendin.