Mijn ouders zijn altijd heel serieus geweest met betrekking tot verkering. Dat was niet altijd leuk. Ik mocht geen verkering op de basisschool en ook niet op de middelbare school. Mijn vader zei altijd: neem pas verkering als je ook kunt trouwen. Pff wat ouderwets zeg! Ook zei hij dat er in de Bijbel niet eens gesproken wordt over verkering, dus is het wel goed? Tjonge, tijden kunnen toch veranderen? En de Bijbel is al jaaaaren oud. Ik wist een heleboel van zulke argumenten te bedenken. Maar in de afgelopen jaren heb ik hier veel lessen in geleerd. Waar ik mijn vader eerst hopeloos ouderwets en overdreven vond is respect gegroeid. In deze blog wil ik wat meer delen over mijn ervaring hierin en de lessen die ik heb mogen leren door de tijd heen.

Op de middelbare school kreeg iedereen verkering, of zo leek het in ieder geval. En ja, ik werd ook verliefd. Stiekem appte ik met deze jongen en wilde ik afspreken. Maar mijn vader mocht hier absoluut niks van weten, want dan zag ik de bui al hangen. Toch kwam hij er een keer achter en na een flinke ruzie besloot ik mijn vader maar te gehoorzamen, ook al kon ik het af en toe niet laten om weer te gaan appen. Op een avond toen ik erg verdrietig en boos was, omdat hij erg streng was, kwam mijn vader op mijn kamer. Hij legde iets uit wat ik pas maanden later echt zou begrijpen. Hij pakte twee briefjes en maakte die aan elkaar vast. Hij zei: 'Dit gebeurd er wanneer je jezelf bindt aan een jongen.' 'En wanneer het uit gaat gebeurd dit', hij trok de briefjes uit elkaar, waarbij ze kapot gingen en er een deel van het ene op het andere briefje bleef plakken. Hij legde uit dat wanneer jij je emotioneel bindt aan een jongen dat iets heel moois is, maar veel kapot kan maken wanneer het niet blijvend is. Ook legde hij uit dat God in de Bijbel spreekt over één man en één vrouw die zich aan elkaar binden. Hij spreekt niet over mensen die het even uitproberen bij elkaar om dan tot de conclusie te komen dat ze toch niet bij elkaar passen.

Toen een paar maanden later het contact met deze jongen definitief werd verbroken, liet dat littekens achter. Deze zou ik altijd met me mee dragen.en ook altijd mee zal blijven nemen. Misschien heb ik hem ook pijn gedaan en gekwetst. Ik voelde wat mijn vader had bedoeld met die twee briefjes.

Een tijd later, toen ik klaar was met mijn eindexamens van de havo, groeide er iets tussen een jongen die ik had ontmoet op gezinskamp en mij. We appten veel, spraken elkaar in groepsverband en ik voelde een klik. Mijn vader had dit al snel door toen die jongen op mijn verjaardag kwam. Mijn vader wilde eerst beslist niet hebben dat we elkaar beter leerden kennen. Hij vond dat wij te jong waren en dat we nog veel aan onszelf moesten werken. Wat een teleurstelling, ik was boos! Toch werd na een gesprek met zijn ouders en mijn ouders besloten dat we elkaar één avond in de maand mochten zien. Wauw wat was ik toen blij! Ik had niet durven hopen dat er überhaupt een mogelijkheid zou zijn om elkaar beter te leren kennen.
Elke maand kwam ik een avond bij hem of hij bij mij. Aan het begin was dit erg leuk, maar ik wilde hem vaker zien. Mijn vader hield dit tegen. Twee jaar lang zagen wij elkaar één keer in de maand een avondje. Later werd dit één hele dag in de maand. Mijn vader wilde beslist niet toestaan dat dit vaker werd. Hij wilde net als ons dat wij rein het huwelijk in zouden gaan en als we vier jaar een relatie zouden hebben, zag hij niet dat dit zou gaan lukken. Wij vonden het extreem overdreven. We zijn toch volwassen genoeg om ons te houden aan waar we voor staan? Twee jaar lang bleef deze 'bezoekregeling'. Na twee jaar besloten we om twee jaar later te gaan trouwen. Hoewel we vanaf het begin al hadden besloten om met elkaar te gaan trouwen werd het nu duidelijker wanneer dat zou gaan gebeuren. Mijn vader heeft ons losgelaten en vanaf dat moment besloten we zelf wanneer en hoe vaak we elkaar zouden zien. Heerlijk!

Als ik terugkijk begrijp ik de keuzes die mijn vader hierin heeft gemaakt, ook al waren ze soms misschien iets te rigoureus. De keuzes die hij heeft gemaakt, hebben ons bewaard voor veel pijn. Ten eerste waren er dingen waar we allebei eerst, afzonderlijk van elkaar, erg hard aan hebben moeten werken. Ten tweede wilden we graag rein het huwelijk in gaan en dit was niet heel realistisch wanneer we vier jaar lang een relatie zouden hebben waarbij we elkaar vaak zouden zien. Ook leerden we elkaar eerst goed kennen op geestelijk gebied. We praatten veel en hadden alle tijd om rustig te ontdekken of God ons daadwerkelijk voor elkaar had bedoeld.

Ik wens een ieder van jullie toe dat je een relatie krijgt met degene waarvan je zeker weet dat God jullie voor elkaar heeft bedoeld. Vraag advies en bid. En neem alle tijd, haast niet!

En nu verder

• Bedenk voor jezelf of je in een relatie zit waarvan je zeker weet dat God jullie voor elkaar heeft bedoeld. Wanneer je dit niet zeker weet, vraag advies en bid er voor ook samen. Zoek naar een man naar Gods hart.
• Wanneer je een relatie hebt, bekijk samen wanneer je wilt gaan trouwen en bid en denk na over hoe je de tijd die je samen hebt tot je gaat trouwen het best kunt invullen. Vraag ook ouders, broeders en zusters advies. 

Deze overdenking is geschreven door Marjon. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei'.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.