Moedige stap tegen moedeloosheid
Het was vrijdag, de zon scheen en gaf haar warmte af. Een moeder zat van een ijsje te genieten met haar dochtertje. Kennissen kwamen elkaar tegen op straat en maakten een gezellig praatje. Er heerste een gezellige sfeer, maar ik voelde me leeg, zo óntzettend leeg. Ik lachte vriendelijk naar de kassière, maar het was een gemaakte lach, want diep van binnen voelde ik me intens verdrietig en moedeloos. Het voelde of alle hoop weg was gevlogen zonder dat ik het doorhad. Een paar dagen later en veel tranen verder, voelde het alsof ik instortte, alsof ik nooit van dat moedeloze gevoel af zou komen. Maar door een lieve christen-zus heen gaf God mij een levensles die ik graag ook met jullie wil delen.
Continu was mijn hoofd gevuld met negatieve gedachten, angst en boosheid. Ik kon de hele dag wel huilen, maar het hielp niets, want de tranen bleven komen. Ik kon het niet stoppen. Ik kon niet loslaten wat me de afgelopen tijd had pijn gedaan. Ik bleef in mijn hoofd gesprekken voeren met de mensen die mij hadden gekwetst. Ik bleef boosheid en wrok koesteren. Ook al bracht ik het in gebed bij God, bleef ik deze gevoelens ervaren. Ik zocht afleiding in het kijken van films en keek uren achter elkaar om maar even niet te hoeven nadenken. Ik praatte dat goed door mezelf wijs te maken dat afleiding zoeken juist goed was en misschien wel zou helpen. Ik wist dat het een uitvlucht was, een manier om bij mijn gevoelens uit de buurt te blijven. Wanneer ik stopte met het kijken van films, kwamen deze gevoelens en gedachten weer even hard terug. Ik twijfelde aan de Bijbeltekst die zegt dat God je niet meer geeft dan je aankan. Ik had namelijk echt het gevoel dat ik niet meer blij kon zijn en snapte niet waarom er allerlei moeilijkheden tegelijkertijd kwamen. Kon God dat niet wat meer spreiden?, vroeg ik me af. Ik bad wel, maar het voelde alsof God even geen zin in mij had en op afstand bleef. Hij voelde zó ver weg. Ik wist niet wat precies dit gevoel van moedeloosheid veroorzaakte en dat vond ik nog het allermoeilijkst. Want als ik niet wist wat de oorzaak precies was, kon ik het niet oplossen en had ik er geen controle over. En dat vind ik ontzettend moeilijk.
Een paar dagen later toen ik weer dat lege nare gevoel ervoer, besloot ik een oudere zus in Christus te vragen of ik met haar kon bellen. Die avond belde ik haar en vertelde ik wat mij dwars zat, dat ik niet wist wat de oorzaak was van het moedeloze gevoel en dat ik dus ook niet wist hoe ik het kon oplossen. Ze gaf me het advies om in gebed te gaan met God en al mijn emoties en gevoelens bij alle gebeurtenissen die mij dwars zaten uit te spreken naar Hem toe. Ze gaf het advies om hardop uit te spreken dat ik degenen vergaf die me hadden gekwetst. Ze zei dat ik echt alles op deze manier in gebed moest brengen bij God en het daar moest laten. Ik moest er de tijd voor nemen. En wanneer er weer een negatieve gedachte of angst in mijn hoofd kwam moest ik deze gedachte direct stopzetten door God te danken voor alle zegeningen in mijn leven of door juist te gaan bidden voor bijvoorbeeld mijn vriend.
Eerlijk gezegd vond ik het echt spannend om dit te doen. Ik had nog nooit op deze manier gebeden en echt al mijn gevoelens bij God te brengen in gebed. Maar die avond bracht ik dit alles, samen met mijn vriend, in gebed bij God. Ik sprak al mijn gevoelens, al mijn boosheid en al mijn angst uit en sprak uit dat ik degenen vergaf die mij hadden gekwetst. Alles bracht ik bij Hem. Nadat ik dit had gedaan was er rust. Er was rust in mijn hoofd en een enorme vrede in mijn hart. Ik was stil en er was geen enkele negatieve gedachte die me nog lastig viel. Ik dankte God!
En nu verder
Misschien herken jij dit moedeloze gevoel maar al te goed. Misschien wil jij er al heel lang vanaf. Dan wil ik je aanmoedigen om God te zoeken in gebed en echt alles voor Hem neer te leggen, al je gevoelens, boosheid, angst en verdriet. Breng alles bij Hem! Dan zal de volgende tekst werkelijkheid voor je worden:
''Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.'' - Mattheüs 11:28, HSV