Deze overdenking had ik eigenlijk een beetje anders in mijn hoofd. Ik was van plan om het te hebben over echtheid, over laten zien wie je bent en de vraag of mensen jou zien zoals je echt bent. Zo'n onderwerp vraagt ook van mij dat ik naar mijn leven kijk en dat ik God vraag om mijn hart te beproeven. Ik zag dat mijn hart niet puur was, ik had weinig inspiratie voor de overdenking en ik wist dat het niet aan God lag, maar aan mij. Hoe zou ik over eerlijkheid kunnen schrijven zonder zelf eerlijk te zijn; tegenover jou als lezer en zeker ook tegenover God?

Zo ver als mijn herinneringen gaan, ken ik mezelf als iemand die graag controle wil hebben. Ik probeer wat ik doe, zo perfect mogelijk te doen, zodat ik niemand teleurstel en geen boze preek over me heen krijg. Ik vind het lastig om hulp te accepteren, 'zelf doen' zei ik al toen ik drie was en dat gedachtegoed heb ik nog niet helemaal afgeleerd. Als er iets niet lekker loopt, internaliseer ik de spanning die ermee gepaard gaat en creëer ik mijn eigen donkere wolken. Dat probeer ik meestal trouwens zo veel en zo lang mogelijk te verbergen, al leer ik er steeds beter mee omgaan.

We dragen zo vaak maskers. Voor onze omgeving, maar ook voor God en ook binnen de kerk. Durven we nog echt te zijn?

We zijn zo gefocust op perfectionisme en op prestatie. Van de buitenkant het perfecte plaatje. De perfecte dochter, de perfecte vriendin, de perfecte student, de perfecte christen... Geloof me, binnen de kerk zijn de maskers zeker niet minder dan in de wereld. Maar het is enorm gevaarlijk om zo te denken en om het geloof in een perfectionistische mal te gieten, het vervreemd ons van God.

Je vergelijkt je met diegene die elke ochtend een uur lang stille tijd heeft. Met degene die altijd vol vuur spreekt over God. Met die persoon die bij elke bijeenkomst van de gemeente actief is en weer wat heeft georganiseerd. Wanneer ik niet vol ben van God, kan een getuigenis mijn hart weer raken en gebeurt het dat ik me weer in overgave omkeer naar God. Maar me vergelijken met anderen brengt me in eerste instantie nooit dichter bij God. Het maakt me jaloers en boos of ik voel me schuldig wanneer ik geen zin heb om me met God te verbinden en nog schuldiger wanneer ik de Bijbel gelezen heb met alleen mijn ogen, zonder mijn hart.

Dan is er maar één ding wat me helpt: eerlijkheid. In alle eerlijkheid naar God toe gaan, niks achterlaten, delen hoe ik me echt voel. Als ik geen zin heb om tijd door te brengen met God, met God delen dat ik geen zin heb in Hem. Als ik niet wil horen wat Hij te zeggen heeft, zeggen dat ik mijn oren eigenlijk wil dichthouden of wil vullen met lawaai, zodat ik Hem niet hoor. Ik houd me heel vaak een beetje in, bang dat ik brutaal en oneerbiedig ben wanneer ik het zo scherp deel als ik het ervaar. Maar hoe oneerbiedig is het om te liegen tegen de God die alles al weet? Alsof wij Hem voor de gek kunnen houden!

We moeten als christenen stoppen met vergelijken en oordelen. Uiteraard mag je nog steeds mensen onderwijzen en terechtwijzen vanuit Gods Woord. Maar laten we alsjeblieft het oordelen aan God overlaten, aan de Rechtvaardige Rechter. Mensen zien de buitenkant, maar de HEERE ziet het hart aan (1 Samuël 16:7). En laten we niet bang zijn voor de oordelen van mensen. Want als God voor ons is, wie zal dan tegen ons zijn (Romeinen 8:31)? De HEERE kent je, Hij weet welke keuzes je maakt, welke gedachten je hebt, hoe je je voelt... Hij weet het en Hij houdt je vast. Lees Psalm 139 maar eens. Ik hoop dat je ontdekt hoe bevrijdend het is dat God je zo goed kent. Je hoeft niks achter te houden, je mag volledig jezelf zijn, je kan je maskers afdoen, want God houdt van je. En God houdt zoveel van je dat je mag komen zoals je bent, maar zeker niet zult blijven zoals je was; maar in plaats daarvan meer en meer zult worden zoals je bent bedoelt. Wat een genade dat Hij niet van ons verwacht dat we perfect zijn, maar dat Hij de voleinder is van ons geloof (Hebreeën12:2). God alleen kan je verlangens veranderen, je hart vullen. Zonder maskers, oprecht tot God naderen, is levensveranderend!

"Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Die de hemelen is doorgegaan, namelijk Jezus, de Zoon van God, laten wij aan deze belijdenis vasthouden. Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde. Laten wij dan met vrijmoedigheid naderen tot de troon van de genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip." - Hebreeën 4:14-16, HSV

En nu verder

• Luister nu of later vandaag naar het lied 'Wat een liefde'. Hieronder lees je alvast een fragment:
  "Ik hoef niets te verbergen, want U wijst mij niet af.
  En dat ik steeds terug mag komen, ook als ik ver ben afgedwaald.
  En U mij altijd wil vergeven, wanneer ik heb gefaald.
  Dat is liefde, U bent liefde." 
  

Deze overdenking is geschreven door Marlies. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei'.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.