Ik deelde zo min mogelijk van wat er in me omging, zeker wanneer ik me niet goed voelde. Ik had een muur om mijn hart gebouwd, omdat ik zo bang was dat iemand me pijn zou doen. Straks begrepen ze me niet, of namen ze mijn gevoelens niet serieus en voelde ik me gekwetst. Ik was enorm bang voor afwijzing. En ik zou graag willen zeggen: 'dat is over, voorbij', maar dan zou ik liegen. Wel mag ik dankbaar zeggen dat ik steeds meer leer om te delen wat er in me omgaat en ik beetje bij beetje de muur rond mijn hart, afbreek. Met dat de muur lager wordt, kan ik er steeds beter overheen kijken en ga ik dingen zien die ik eerst niet zag.

"You are never fully loved, until you are fully known." Je bent nooit volledig geliefd, wanneer je niet volledig gekend bent. Ik hoorde deze uitspraak en het was alsof er een lichtje aanging, dit vatte perfect samen wat ik meer en meer mocht ontdekken. Dit is wat ik steeds beter zie nu ik over die muur heen kan kijken. Hoe kan iemand nou echt van je houden wanneer diegene je niet echt kent?

Versie 2.0 - Jezelf maar dan beter
Constant was ik bezig met wensen en verwachtingen van anderen. Tot op het punt dat ik niet meer goed wist wie ik zelf was en wat ik nou eigenlijk wilde en voelde. Ik deelde wel wat van mezelf, maar liet vooral de versie van mij zien waarvan ik dacht dat anderen die zouden willen zien. Ik deed een beetje extra gezellig en extra humoristisch, zelfs wanneer ik me helemaal niet goed voelde. Of moet ik zeggen, 'juist dan'?

Misschien herken je het wel een beetje, of heel sterk. Ik denk dat we ons allemaal wel eens wat leuker, spontaner, vrolijker, sterker voordoen dan we zijn. Maar waarom, oh waarom doen we dat toch? Waarom blijven we aan onszelf voorbij lopen, waarom liegen we steeds tegen onszelf?

Geliefd maar niet gekend, gekend maar niet geliefd
In het voorbereiden van deze blog las ik een uitspraak van Timothy J. Keller.

"To be loved but not known is comforting but superficial. To be known and not loved is our greatest fear. But to be fully known and truly loved is, well, a lot like being loved by God. It is what we need more than anything. It liberates us from pretense, humbles us out of our self-righteousness, and fortifies us for any difficulty life can throw at us." - Timothy J. Keller 

Ik heb het even voor je vertaald.

"Om geliefd maar niet gekend te zijn, is vertroostend en geruststellend, maar oppervlakkig. Om gekend te zijn en niet geliefd, is onze grootste angst. Maar volledig gekend en volledig geliefd zijn is, nou ja, veel zoals geliefd worden door God. Het is wat we, meer dan wat dan ook, nodig hebben. Het maakt ons vrij van doen alsof, vernedert ons uit onze eigendunk en versterkt ons voor elke moeilijkheid die het leven ons kan bezorgen."

We zijn vaak enorm bang dat wanneer mensen ons echt kennen, ze niet meer van ons houden, of misschien wel van ons weggaan. We hebben geleerd ons te schamen voor wie we zijn of hebben meegemaakt dat mensen uit angst afstand van ons namen. Of we hebben onszelf vergeleken met anderen en hebben het gevoel gekregen dat we zoals we zijn, geen liefde kunnen ontvangen. Dus passen we ons aan en laten we onze angst zélf werkelijkheid worden. Want wanneer jij je constant anders voordoet dan je bent, kent men niet de ware jou. Wie niet ziet wat er achter het masker zit en zegt dat hij van je houdt, houdt van de versie van jou die hij ziet en niet van jou zoals je echt bent. Maar dat is helemaal niet wat ons hart verlangd. We verlangen ernaar dat we liefgehad worden voor wie we zijn.

Geliefd en gekend
Hoewel ik meer delen van wat er in me omgaat, ontiegelijk eng kan vinden, merk ik dat het heel vaak wel meevalt. Wanneer een ander weet waar ik doorheen ga, hoe ik in elkaar steek en waar ik mee zit, kan ik juist veel meer liefde ontvangen.

Nog voel ik me regelmatig onbegrepen door mensen. Hoewel er mensen zijn die me kunnen helpen om mijn gedachten te ordenen, doordat ze iets begrijpen van wat er in me omgaat, voelt het antwoord heel vaak te makkelijk, te eenzijdig of niet omvattend genoeg. Wie weet ben ik gewoon een ingewikkeld persoon en wie weet herken je het wel.

Toch weet ik me getroost en geborgen. Soms is het spannend om door mensen gekend te worden, maar ik kan er weinig aan veranderen dat God mij kent. En het bijzondere is... Hij kent mij helemaal, Hij weet alles. Hij weet hoe ik ben op een goede dag, Hij kent ook mijn donkere gedachten. Hij ziet het als ik ontplof van boosheid, Hij ziet het wanneer ik verdrietig ben of wanneer de spanning me onderuit dreigt te halen. Hij ziet alles wat goed gaat en ook alles wat fout gaat, Hij ziet al mijn fouten. En ergens vind ik dat verschrikkelijk. Ik heb het liefst dat niemand die kant van mij ziet, ik streef heel vaak naar het perfecte plaatje. Tegelijk is het het meest wonderlijke dat ik ken. Dat Hij mij helemaal kent en mij toch liefheeft. Niet een klein beetje, maar helemaal. Hoewel Hij mijn fouten niet goedkeurt, mag ik er toch ook helemaal zijn. Het troost me dat ik niks hoef te zeggen om ervoor te zorgen dat Hij me begrijpt. Ik hoef mezelf niet elke keer weer helemaal onder de loep te leggen om een zinnig antwoord te kunnen formuleren op de vraag waarom ik me zo voel. Hij weet het al en Hij weet wat ik nodig heb. Ik kan bijna niet uitdrukken hoe geweldig dit is, maar wil het uitspreken zoals David dat deed in Psalm 139: "Dit kennen het is mij te wonderlijk, te hoog, ik kan er niet bij."

Hij heeft ons eerst liefgehad, zodat wij Hem kunnen liefhebben (1 Johannes 4:19). Want hoe zouden wij Hem liefhebben zonder dat we Hem kennen? Maar Hij kende ons al voordat we geboren waren. En hoewel we Hem zo vaak afwijzen, blijft Hij volhouden. Hij heeft ervoor gekozen ons lief te hebben. Voordat wij die liefde überhaupt konden beantwoorden, zond de Vader Zijn Zoon al om het goed te maken tussen Hem en ons. Zijn liefde is volmaakt. In die liefde is geen angst voor afwijzing. Nee perfecte liefde drijft alle angst uit (1 Johannes 4:18). Je mag zeker weten dat Zijn liefde blijft, ook al ben je niet perfect, ook al loop je weg. Hij komt steeds weer naar ons, zondige mensen, toe om opnieuw te beginnen. Wat een ongelofelijke liefde! Wat is het geweldig om zo gekend te zijn en wat is het wonderlijk dat Hij, ook al kent Hij ons helemaal, alsnog kiest om ons te blijven liefhebben!

"HEERE, U doorgrondt en kent mij. Ú kent mijn zitten en mijn opstaan, U begrijpt van verre mijn gedachten. U onderzoekt mijn gaan en mijn liggen, U bent met al mijn wegen vertrouwd. Al is er nog geen woord op mijn tong, zie, HEERE, U weet het alles. U sluit mij in van achter en van voren, U legt Uw hand op mij. Dit kennen - het is mij te wonderlijk, te hoog, ik kan er niet bij. (..) Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, beproef mij en ken mijn gedachten. Zie of er bij mij een schadelijke weg is en leid mij op de eeuwige weg."- Psalm 139:1‭-‬6‭ en 23‭-‬24, HSV

En nu verder

• Wat doet het met je als je Psalm 139 hierboven leest?

• Hoe vind je het dat God je zo goed kent? Vind je dat eng of kun je je verwonderen dat Hij je door en door kent en je toch liefheeft? Waardoor komt dat denk je?

• Vind je het beangstigend of benauwend? Weet dit: God houdt enorm veel van je, meer dan jij je beseft. Hij is een perfecte God en kiest ervoor om relaties aan te gaan met imperfecte mensen. Ook wanneer je steeds weer in de fout gaat, kiest Hij ervoor om je lief te hebben. Als je je dat beseft, vaagt je angst weg en groeit ook je verlangen om voor Hem te leven. Lees 1 Johannes 4:8‭-‬‬19 en 1 Korinthe 13 eens. Wat zegt het je over wie God is? En welke lessen haal je daaruit?