Lieve zus,

De afgelopen weken/maanden waren een tijd van doorbraak voor mij. Ik had de vorige keer al met je gedeeld over mijn jaar van rust en hoe God hier ook heling doorheen bracht van de littekens uit mijn verleden. Dit is de afgelopen tijd alleen maar meer geworden, en ik ben God hier zo dankbaar voor!

Wat ik vooral heb merk is hoe anders ikzelf ben gaan denken en hoeveel invloed mijn omgeving hierin heeft gehad. De gemeenschap die ik nu heb opgebouwd in de kerk, voelt zo puur, zo liefdevol, zo waardevol en zo speciaal. Een gemeenschap waarin iedereen gezien wordt, waarbij iedereen zichzelf kan zijn, waar iedereen gebroken mag komen en waar we voor elkaar kunnen bidden en elkaar kunnen troosten.

Leren om te gaan met mijn emoties
Verder ben ik ook aan het leren om beter om te gaan met mijn emoties. Zelf heb ik namelijk jarenlang mijn emoties onderdrukt en dan vooral als het gaat om negatieve emoties. Ik ben opgegroeid in een cultuur waarbij je niet praat over trauma's en het verdriet dat dit met zich meebrengt. Daarom heb ik vanaf jonge leeftijd mijzelf aangeleerd dat ik me sterk moest voordoen. Om niet mijn pijn te laten zien, maar vooral mijn glimlach, zodat de buitenwereld denkt dat alles goed met me gaat en ze me zien als sterk. Maar dit is totaal niet Bijbels natuurlijk, want zoals Paulus ook zegt in 2 Korintiërs 12:10:

".. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig." (HSV).

Of zoals het in de Basis Bijbel vertaling staat:

"... Want pas als ik zwak ben, ben ik sterk in de kracht van God."

Wij zijn in onze zwakheid juist sterk, omdat wij dan in Gods kracht mogen staan en dat is veel sterker dan dat wij het vanuit eigen kracht zouden doen.

Dit was dus een leugen waarmee ik jarenlang rondliep. Als er iets was, trok ik mijzelf altijd terug en liet ik het niet zien aan de mensen om mij heen. Ik dacht altijd "ik los het zelf wel op", maar mijn oplossing was het wegstoppen van de pijn en het verdriet. Ik wilde niemand lastig vallen en koos er daarom voor om het zelf te verwerken. Dit verwerken kwam echter nooit, want nadat ik het had weggestopt, durfde ik er ook niet meer naar om te kijken. De laatste tijd is hier wel verandering in gekomen! God heeft mijn ogen geopend.

Tijd van doorbraak
Voor mij begon deze doorbraak op een 'Powerhouse' avond. Dit is een avond in onze kerk voor de jongvolwassenen van 18-30 jaar oud. Op deze avond werd er iets gedeeld over relaties en je relatie met God. Degene die iets deelde sprak over hoe ze jarenlang haar pijn had onderdrukt en het niet wilde voelen. Tot op het punt dat ze zich gevoelloos begon te voelen, en dit sprak echt tot mij. Ik wist dat ik op dat moment met een vriendin moest praten en bidden en ik ben blij dat ik dit ook echt heb gedaan. Het was een grote stap voor mij om überhaupt om hulp te vragen, maar het was een heel mooi en speciaal moment! We hebben ergens gezeten en samen gehuild en gebeden. Ik had in tijden niet meer zo gebeden, met zoveel gevoel, al mijn pijn aan Gods voeten neergelegd en het echt allemaal aan Hem overgegeven. Na jarenlang mijzelf groot moeten houden, was dit echt een moment van doorbraak. 
Ik noemde het ook wel de "donkere kant" van mijzelf. Een kant die niet veel mensen ooit hebben gezien, maar die wel altijd in mij zat door de dingen van mijn verleden waar ik doorheen moest en die ik diep had weggestopt. Ik keek er nooit naar om, want het deed teveel pijn, maar wellicht wist ik ergens dat ik het ook niet alleen zou aankunnen. Nu is het anders, doordat ik zoveel ben gaan leren over mijzelf en mijn emoties en vooral ook omdat ik de leugens van de vijand leer te kunnen doorzien en te kunnen doorbreken. Ik merkte namelijk dat erover praten zoveel vrijheid bracht en dat als ik deelde wat ik dacht, mijn vrienden die leugens ook konden ontkrachten door mij te vertellen wat de waarheid was. Door die leugens met waarheden te vervangen, kon er genezing komen en kon ik kiezen waar ik naar wilde luisteren en waar ik aandacht aan wilde geven.

Op dezelfde avond van het 'Powerhouse' event werd er ook gedeeld: zie je gedachten als een tuin. Er zijn twee zaaiers van die tuin: de Heilige Geest die waarheden in je hart zaait en de vijand die leugens in je hart zaait. Voor welke zaden ga je zorgen? Welke geef je water? Welke zaden mogen groeien? Pas dus goed op waar je naar luistert en welke gedachten je aandacht geeft, want deze zullen gaan groeien en zullen vrucht dragen. 

Het is oké om niet oké te zijn
Ik wil jullie meenemen naar twee weken geleden. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik had twee instortingen in één week, terwijl het niet perse niet goed met mij ging. Ik zit namelijk in een goed seizoen en heb het ook wel goed. Wel merk ik steeds opnieuw dat God in mij aan het werk is om genezing te brengen van de littekens van het verleden. Dat ik door een proces aan het gaan ben en God mij hierin meeneemt, stap voor stap.

Ik zei net al dat ik het gewend was om mezelf groot te houden en sterk voor te doen als ik met anderen ben. Toch was ik beide keren dat ik een instorting had, niet alleen. Mijn eerste instorting was toen ik in de auto zat terwijl iemand mij naar huis aan het brengen was. Opeens voelde ik zo'n pijn over mijzelf heen, een pijn diep van binnen die ik niet zo goed kan omschrijven. Mijn eerste instinct was om het verborgen te houden en ik dacht "ik huil mezelf vanavond wel in slaap en dan komt het wel goed". "Nog even volhouden en dan ben je thuis." Maar uiteindelijk kwam alles er toch uit en heb ik in het bijzijn van iemand mogen huilen en hier ook troost mogen vinden. Daarna voelde ik mij ook opgelucht en voelde ik mij beter. Het moest er gewoon even uit.

Op de zondag erna had een vriendin een hele mooie preek gedeeld over échte vrijheid. Op het eind werd er een lied gezongen en werd er tussendoor gebeden. Op dat moment voelde ik Gods liefde gewoon over mij heen komen. Ik had nog een instorting en dit keer midden in de kerk. Ik zat ook in het vooraan in het midden van de zaal, waar iedereen mij kon zien en ik mij niet kon terugtrekken. Maar ook hierin zag ik Gods zegen. Op dat moment maakte het mij eigenlijk niet meer uit wat anderen zouden denken. Ik was in Gods aanwezigheid en in Zijn liefde en Hij was genezing aan het brengen in het diepst van mijn hart. Ik wist dat het nodig was. Toch zorgde God ook voor mij door hierin heling te laten zien in hoe mijn omgeving op mij reageerde! Een vriendin die naast me zat, sloeg haar arm om me heen en ze was er gewoon voor mij. Even later zag een andere vriendin het ook, en ze kwam bij mij zitten en toen zaten we daar met z'n drieën in een knuffel terwijl de dienst gewoon verder ging. Dit liet zoveel zien aan mij en dan vooral dat ik mij niet per se altijd groot hoef te houden. Mijn vrienden zijn er voor mij, of ik nou het hele blije meisje ben, of even tijd nodig heb om te huilen. Wat een zegen is dat! Dat het oké is om even niet oké te zijn en dat het niet direct mensen hun beeld over mij verandert. Ze willen er juist voor mij zijn. Ik hoef het helemaal niet alleen te doen, en jij dus ook niet lieve zus. Daar zijn wij ook niet voor gemaakt. De knuffel van de meiden deed me echt goed en ze hielpen mij om mijn tranen weer te drogen en om bij het eindlied weer met blijdschap te kunnen zingen en dansen! Dit is echte vriendschap met Jezus die centraal staat. Vrienden die er voor je zijn en je troosten, maar je ook helpen om weer op te staan en je ogen op God gericht te houden! Door je blijdschap in God weer aan te wakkeren en je eraan te herinneren dat God altijd goed is! 

Blijf dichtbij God
Ik merk dat God in mij aan het werk is en dat het zo belangrijk is om bij God in de buurt te blijven. Om aan je relatie met Hem te blijven bouwen en niet weg te rennen of er "gewoontes" van te maken. Om het als iets speciaals te blijven zien dat Hij van mij houdt en om Hem toe te laten in alle gebrokenheid die ik in mijzelf verborgen hield voor iedereen, en dus ook voor God. Maar nu, nu is het de tijd om die "donkere kant" eruit te laten. Om er licht op te schijnen en om echt te kunnen genezen van alle wonden. Van alle open wonden waar ik snel een pleister op had geplakt en verder niet meer naar had gekeken, waardoor ze dus ook niet genazen. Door mensen toe te laten en ook naar mijn eigen emoties te luisteren. Om te mogen delen wanneer ik ergens mee zit of gewoon even ergens over moet praten. Om hulp te vragen wanneer dit nodig is en om te weten dat ik niet altijd sterk hoef te zijn en te blijven.

God is zoooooo goed lieve zus en Hij wil jou ook vrijheid geven. Laat je Hem ook toe in het diepst van je hart, in het diepst van al je pijn? Durf je het aan om alles aan God over te geven? God kan je genezen en het kwade ten goede gebruiken! God zal je nooit dwingen om iets te doen, dus die eerste stap zal je toch echt zelf moeten zetten, maar Hij zal je nooit laten vallen. Zodra jij die stap zet, zal Jezus er voor je zijn om je op te vangen. Je bent nooit alleen. Echte vrijheid en genezing wachten op je. Je hoeft God alleen maar toe te laten. Toe te laten om in je te werken, om alle wortels van de pijn weg te nemen. Dit is pijnlijk, want dat betekent dat ze ontworteld moeten worden, en dat is een proces, maar het is maar voor even. De vreugde en vrede die erna komen zijn het meer dan waard! God wil al die ketenen breken, Hij wil je verlossen en Hij wil er voor je zijn. Hij houdt zoveeeeel van jou.

Laat Hem toe lieve zus, laat Hem toe.

Omgaan met emoties
Mijn therapeut beschreef het als een bal die je onder water probeert te houden. Dit lukt soms best goed als je erop let en er echt mee bezig bent, maar als je afgeleid raakt, kan de bal zomaar omhoog schieten. Zo is het ook met onze emoties. Beiden kanten zijn niet goed voor ons, het onderdrukken of het overweldigt worden door emoties. Het is belangrijk om hier een balans in te vinden: om de bal op het water te kunnen laten drijven.

Geef alles dus in Gods handen en laat Hem in jou werken. Hij heeft een plan voor jou lieve zus. Hij is met jou en wil jou meenemen in Zijn plan. Laat Hem toe en laat Hem in je hart werken.

Het kan wellicht een pijnlijk proces zijn, maar het is het meer dan waard!

Ik moedig je aan!

Veel liefs,

Jennifer

Bijbelverzen ter bemoediging:"
.. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig."  - 2 Korintiërs 12:10 (HSV)

"... Want pas als ik zwak ben, ben ik sterk in de kracht van God." - 2 Korintiërs 12:10 (BB)

Deze overdenking is geschreven door Jennifer. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei'. Lees hier waar In de Vallei voor staat.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.