Winkelwagen
0
0,00 €
30-04-2024
Rust zacht
14-11-2023
Het is onrustig in de wereld. Zelfs als je – misschien bewust – het nieuws niet volgt, zal je dat nog wel meekrijgen. Onrust in de wereld is er in meerdere of mindere mate altijd al geweest. Het komt steeds weer op verschillende manieren tot uiting: De oorlog in Oekraïne, de strijd die opnieuw is losgebarsten tussen Israël en Hamas. Aardbevingen en overstromingen. Schietpartijen, aanslagen, ontruimingen en aanhoudingen. Politieke verdeeldheid.
En dan benoem ik alleen nog maar de dingen die ik zo op het eerste gezicht in het nieuws voorbij zie komen. Ook in je eigen leven kan het onrustig zijn. Er is vaak zoveel wat je aandacht vraagt en voor je idee kan je voortgejaagd worden zonder tijd te hebben voor rust. En als je dan tijd neemt om fysiek uit te rusten, dan kan het vaak van binnen nog zo stormen. Met zoveel onrust in je hoofd en in je hart kan rust als een onmogelijkheid voelen. Toch hoeft dat niet zo te zijn. Er is echte rust te vinden en daarvoor neem ik je mee naar wat de Bijbel zegt over rust.
Rust in God
De eerste keer dat de Bijbel het over rust heeft, is al in het tweede hoofdstuk van Genesis:
"Toen God op de zevende dag Zijn werk, dat Hij gemaakt had, voltooid had, rustte Hij op de zevende dag van al Zijn werk, dat Hij gemaakt had. En God zegende de zevende dag en heiligde die, want daarop rustte Hij van al Zijn werk, dat God schiep door het te maken." - Genesis 2:2-3, HSV
"Laat de Israëlieten dan de sabbat in acht nemen, door de sabbat te houden, al hun generaties door, als een eeuwig verbond. Hij zal tussen Mij en de Israëlieten voor eeuwig een teken zijn, want de HEERE heeft in zes dagen de hemel en de aarde gemaakt, en op de zevende dag heeft Hij gerust en Zich verkwikt." - Exodus 31:16-17
God hoefde niet te rusten omdat Hij moe was van Zijn werk, want in de Bijbel staat ook dat Hij nooit moe, nooit afgemat wordt (Jes. 40:28). En toch rustte God uit nadat Hij de aarde geschapen had en genoot van het werk van Zijn handen. Hij had behagen aan Zijn werk: "En zie, het was zeer goed." Zo was Hij vanaf het begin al ons tot voorbeeld en gaf Hij ons de zevende dag als rustdag. Omdat Hij wist dat wij dat nodig hebben. Niet alleen een dag gericht op Hem en tot Zijn eer, maar ook een dag voor onze rust. Hij vraagt niet van ons dat we altijd maar doorrennen en doorgaan, zonder stil te staan. God verlangt niet van ons dat we zo leven. Daarom heeft Hij ons ook een rustdag gegeven. Omdat wij – in tegenstelling tot Hem - wél moe worden en rust nodig hebben om door te kunnen gaan. En omdat alleen Hij ons die ware rust kan en wil geven. Het is door geloof in Hem dat wij vrede hebben met God en zo ook mogen rusten in Hem. Dan kan je écht rusten. Rusten omdat je weet dat je het niet allemaal zelf hoeft te doen, maar dat Christus het voor jou al gedaan heeft. Rusten omdat je weet dat je niet alleen door het leven hoeft, maar dat God bij je is en dat Hij je kracht geeft om te leven zoals Hij dat van je vraagt. Dan mag je rusten in wie Hij is. In Zijn liefde en trouw, Zijn rechtvaardigheid en goedertierenheid.
"Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus." - Romeinen 5:1, HSV
"De HEERE zal Zijn volk kracht geven, de HEERE zal Zijn volk zegenen met vrede." - Psalm 29:11, HSV
"Genadig en barmhartig is de HEERE, geduldig en groot aan goedertierenheid. De HEERE is voor allen goed, Zijn barmhartigheid rust op al Zijn werken." - Psalm 145:8-9, HSV
"Jezus zou niet vermoeide en belaste mensen uitnodigen als Hij geen rust zou kunnen geven."
Jezus zoekt rust
Verderop, in het Nieuwe Testament, lezen we ook over rust. Ik las een keer ergens: "Jezus heeft op aarde gewandeld, niet gerend." En dat is zomaar één van de dingen die Zijn leven op aarde kenmerkt. Jezus leefde niet onrustig en gehaast. Hij werd niet opgejaagd. Hij was nooit te vroeg en nooit te laat. Hij wist precies waar en wanneer op welke plek Hij moest zijn en straalde daarmee een bepaalde rust uit. Een rust die mensen om Hem heen weleens onrustig maakte omdat zij wel dachten dat Jezus te rustig aan deed, te laat zou komen. Toen Jezus hoorde dat Lazarus ziek was, bleef Hij nog twee dagen in de plaats waar Hij was om vervolgens aan te komen toen Lazarus al vier dagen in het graf lag (Joh. 11:6,17). Jaïrus vroeg Jezus te komen om zijn dochter die op sterven lag te genezen, maar Jezus haastte Zich niet gelijk naar het huis. Eerst genas Hij de bloedvloeiende vrouw doordat zij Zijn mantel aanraakte en toen was het dochtertje van Jaïrus al gestorven (Mar. 5:21-43). En hoewel wij niet altijd precies weten wanneer en waar wij moeten zijn, mogen wij toch ook vanuit diezelfde rust leven. De rust dat God boven ons leven staat en dat Hij alles bestuurt. Niets loopt Hem uit de hand. Hij kan ons gebruiken waar we ons ook bevinden. Naast dat Jezus rust uitstraalde, koos Hij ook bewust voor momenten van rust. Met Zijn discipelen zocht Hij na een lange dag een eenzame plek op om te rusten. Zijn discipelen waren moe. Ook Hij, als mens, werd moe en had zo rust nodig. Niet dat Hij altijd de gelegenheid kreeg om daadwerkelijk uit te rusten, want de menigte volgde Hem bijna overal. Maar dat neemt niet weg dat Hij dikwijls de rust wel opzocht.
"En de apostelen kwamen weer samen bij Jezus en berichtten Hem alles wat zij gedaan en wat zij onderwezen hadden. En Hij zei tegen hen: Komt u zelf mee naar een eenzame plaats, alleen, en rust wat uit; want er waren er velen die kwamen en die gingen, en zij hadden zelfs geen gelegenheid om te eten." - Markus 6:30-31, HSV
"U heeft ons voor Uzelf geschapen, o Heer, en rusteloos is ons hart tot het rust vindt in U." - Augustinus
Jezus brengt rust
Jezus zocht niet alleen rust, maar Hij zorgde ook voor rust. Toen de discipelen bang waren dat ze met schip en al in de storm zouden vergaan, bestrafte Hij de wind en bracht de golven tot rust (Mar. 4:39). Hij heerst over de natuur. Heel de schepping is Zijn gebied. Hij kan stormen en zeeën tot rust brengen. Niet alleen letterlijke stormen, maar ook de figuurlijke stormen in het leven. Het stormt vaak in mijn leven, in mijn hoofd, in mijn hart. Dan voelt het alsof ik overspoeld word en voor mijn idee dreig ik weg te zinken in een zee van onrust. Maar elke keer weer is Hij daar. Hij steekt Zijn hand uit om je boven de golven uit te tillen. Hij belooft je rust te geven. Hij wil het je geven en Hij zal het doen als je naar Hem toe gaat. Jezus zou niet vermoeide en belaste mensen uitnodigen als Hij geen rust zou kunnen geven. Dus ga vandaag nog naar Hem toe en vind rust, ware rust, in Hem.
"Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht." - Mattheüs 11:28-30, HSV
"Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust en tot stilte gebracht, als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder, mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is." - Psalm 131:2, HSVEeuwig rust
En dan nog één ding... God belooft ons dus in dit leven al rust te geven, maar de Bijbel spreekt nog over een andere rust. Een rust die we nu nog niet hebben, maar die ons wel beloofd wordt:
"Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God, want wie Zijn rust binnengegaan is, die heeft zelf ook van zijn werken gerust, zoals God van de Zijne." - Hebreeën 4:9-10, HSV
"En ik hoorde een stem uit de hemel tegen mij zeggen: Schrijf: Zalig zijn de doden die in de Heere sterven, van nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij rusten van hun inspanningen, en hun werken volgen met hen." - Openbaring 14:13, HSV
Het leven is vaak zwaar, moeizaam, een 'tranendal'. Er zijn mooie en goede momenten, maar die kunnen alweer snel overschaduwd worden door de mindere momenten. Het is op die momenten dat wij met de schepping mee zuchten en verlangen naar het moment dat alles volmaakt zal zijn (Rom. 8:22-23). Dat is het grote vooruitzicht dat wij hebben: voor eeuwig bij God te zijn. Dat is verreweg het beste. Er komt dus een moment dat we zullen rusten zonder ooit nog moe of belast te zijn. We zullen rusten zonder ooit nog onrustig te zijn. Nu leven wij voor Hem. Nu spannen wij ons in voor Hem. Nu rusten wij in de belofte. Straks mogen wij écht rusten, rusten in de vervulling van de belofte. Straks zingen wij voor Hem en tot eer van Hem. Tot eer van de Vredevorst die Zijn leven voor ons gegeven heeft.
